Eerste Professie:             25 oktober   1953

                                       Overleden te Ettern-Leur:       1 april        2008

Met veel medeleven van medezusters, familie en vrienden werd Zuster Jo begraven op 5 april 2008 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters.

Gedurende de eucharistieviering ten afscheid in de St. Petruskerk van de Verrijzenisparochie te Boxtel, werd haar missionarisleven verwoord als volgt:

Zuster Jo is geboren te Udenhout op 11 augustus 1919 in een groot gezin, 7 jongens en 3 meisjes.
Twee jongens en twee meisjes zijn vroeg gestorven.

MOEILIJKE JEUGD

Haar ouders zijn op betrekkelijk jonge leeftijd gestorven.
Haar vader was 61 toen hij stierf en moeder  46 jaar.

Toen haar moeder overleed, was Jo 15 jaar en nam zij de plaats van haar moeder in, een niet geringe taak.

Vader had een peperkoek fabriek met een winkel en dit nam hem helemaal in beslag.
Later heeft hij hulp gekregen van zijn jongste zoon.

De jongens waren in de leeftijd dat ze studeerden en aan hun toekomst dachten.

Twee broers werden Priester en traden in bij de Kapucijnen en twee anderen werden Broeder

bij de Broeders van Maastricht.

Het hield in dat Jo het huishouden onder haar hoede nam en dat met veel zorg en liefde deed.

ROEPING EN VERTREK NAAR AFRIKA

Zij heeft daardoor pas op 32 jarige leeftijd gehoor kunnen geven aan haar missionaire roeping.

Zij was begonnen met de Mulo opleiding maar heeft die moeten onderbreken vanwege de omstandigheden thuis.

Later heeft ze het middenstands diploma gehaald en diploma stenografie.
Met haar middenstands diploma kon ze in de winkel helpen.

Jo trad in bij de Missiezusters van O.L.Vrouw van Afrika op 4 september 1951 in Maarn.
Ze was toen 32 jaar oud.

Haar eerste geloften legde ze af  op 25 oktober 1953.

In 1954 vertrok Jo naar Afrika naar de post Kashozi in Tanzania waar ze verschillende taken op zich nam o.a. de kapel, het washuis en daarnaast  bekommerde ze zich om een groep kinderen.
Ze leerde Kihaya de lokale taal van Bukoba.

In 1966 keerde ze terug naar Nederland waar ze een tijdje heeft geholpen in de keuken van het Lavigerie College van de Witte Paters in Santpoort. Ze was daar met andere zusters in de communiteit en Jo, met haar groot gevoel voor humor, bracht daar een vrolijke noot in.

OVERAL INZETBAAR!

Haar “missie” speelde zich af tussen Kashozi - Esch – Santpoort en Kashozi met enkele onderbrekingen voor vakantie en bijscholing.

Overal waar ze was, stond ze bekend als een eenvoudige, zorgzame, gastvrije zuster. Ze bleef op de achtergrond maar ze was er welen ze kon je verrassen met kleine attenties.

In Kashozi ging ze vaak op huisbezoek en ook bezocht ze de zieken in het ziekenhuis waar onze zusters werkten.

In 1986 werd dit ziekenhuis overhandigd aan de Afrikaanse Zusters van de Heilige Theresia van Bukoba en was de tijd aangebroken voor de communiteit van 4 zusters om elders hun “missie“ voort te zetten.

Zr. Jo ging naar Esch voor vakantie en werd later belast met de taak van gastvrouw voor de zusters die met vakantie kwamen.

Ook in die taak toonde ze zich als de persoon voor wie niets te veel was en ze deed dat werk in al haar bescheidenheid.

Later verrichtte ze verschillende werkzaamheden zoals de zorg voor de eetzaal etc. Alles was altijd keurig in orde en ze was daar trots op.

Een andere goede eigenschap van haar was om altijd het goede bij mensen naar boven te halen.

Jo kon ook goed dichten en stukjes voor dragen. Op die manier leverde ze een goede bijdrage bij feestelijke gelegenheden.

MOEILIJKE AANPAS AAN DE MODERNITEIT

Met vernieuwingen op kerkelijk en maatschappelijk niveau had ze wat meer moeite, ze hield zich meer afzijdig dan er over te praten.

In 1998 heeft ze haar intrek genomen in het verzorgingshuis ”San Francesco” in Etten-Leur.

Ook daar was ze de dankbare, vriendelijke Jo, die met weinig woorden maar met een glimlach veel betekende voor medebewoners.

Geleidelijk aan werd ze passiever en verhuisde ze naar  de afdeling “Mariahof” voor meerzorg.

Omtrent 2004 trof men haar dikwijls slapend aan. De verzorgsters die voor haar zorgden, beschreven haar als een vriendelijke en dankbare persoonlijkheid die altijd “dank je wel“ zou zeggen.

Het verlies van haar broers door de jaren heen, heeft haar toch wel eenzaam gemaakt. 
Het overlijden van haar jongste broer Jozef, heeft haar meer geraakt dan ze heeft kunnen uiten.
Eén uitspraak getuigt daarvan. Ze zei: ”Ik denk elke dag aan Jozef.”

Het laatste jaar was ze meer en meer afwezig en moeilijk bereikbaar. Tot plots een opleving kwam en zij met de activiteiten begeleidster haar gedichten voorlas en die zijn op een DVD opgenomen. Haar laatste testament …en mooie herinnering aan haar.

Kort geleden bracht ik haar een bezoek, ze was toen ook in haar slaaptoestand en het was moeilijk om met haar in contact te komen.   Toen ik haar echter begroette in het Kihaya, de taal die ze goed kende en in haar herinnering was opgeborgen, gaf ze een teken van herkenning.

TROUW EN DANK

Op 1 april is Zuster Jo in de vroege morgen in alle rust ingeslapen omringd door medezusters. 

Zij is in haar leven trouw gebleven aan haar roeping om zonder ophef klaar te staan voor de medemens in Afrika en binnen de Congregatie.

De kracht daarvoor heeft ze zeker geput uit haar verbondenheid met God en gebed.

Een speciaal woord van dank is hier op zijn plaats voor het verzorgend personeel van de afdeling “Mariahof “ in het verzorgingshuis “San Francesco”, haar neven die haar trouw kwamen bezoeken, en medezusters die al hun aandacht aan haar gegeven hebben.